گزارش/ دستان کریمی که آزادی می بخشند

حکیمه بهمن‌زاده: چقدر دلش برای آن سفره ساده و بی‌ریای افطاری خانه تنگ‌شده بود. سفره‌ای که با نان و پنیر و خرما و یک‌کاسه آش به خانه‌شان صفای دوچندان داده و دل‌ها را به هم مهربان‌تر کرده بود.

هوا گرم‌تر که می‌شد، سفره افطار را در حیاط خانه زیر آن درخت قدیمی که در روز سایبانی برای فرار از تابش آفتاب بود، پهن می‌کردند و از نزدیک نوای ربنای قبل از اذان را می‌شنیدند. حاضر بود همه زندگی‌اش را بدهد ولی دوباره آن ثانیه‌ها را به دست آورد.

هیچ‌وقت تصورش را هم نمی‌کرد که روزی ماه رمضان را به‌جای بودن در کنار آن سفره افطار دل‌چسب خانه در پشت میله‌های زندان بگذارند و جای آن حیاط خانه پدری را حیاط زندان که تنها فایده‌اش هوای خوری روزانه بود، بگیرد.

ای کاش‌هایی که ساعات زندانی را تلخ تر می‌کند

بارها و بارها سرنوشت را مرور می‌کرد و ای‌کاش‌های فراوانی را بر زبان جاری می‌ساخت. ای‌کاش به دوستم اطمینان نکرده و خودم را درگیر وام و بدهکاری نمی‌کردم، کاش ماشینم را زودتر بیمه کرده بودم تا آن تصادف مرا پای میله‌های زندان نمی‌کشاند.

و برخی دیگر از زندانیان نیز می‌گویند کاش آن روز که می‌خواستم آشیانه خوشبختی‌ام را بسازم گفته مادرم را که مهریه زیاد برای زندگی آسیب است را می‌پذیرفتم تا امروز به خاطر نداشتن هزینه پرداخت مهریه از سفره افطار در خانه محروم نبودم.

این لحظات را بسیاری از هم‌وطنان و هم استانی‌های ما که خواسته یا ناخواسته این روزها سحر و افطارشان را پشت میله‌های زندان می گذارند تجربه می‌کنند و ای‌کاش‌هایی را بر زبان جاری می‌کنند که تلخی‌اش را جر خودشان کسی درک نمی‌کند.

یک‌سوی این اتفاق هم‌وطن زندانی است و سوی دیگر مادر، همسر و یا کودکانی که چشم‌انتظارند تا جای خالی دل‌تنگی‌هایشان بر سفر افطار پر شود و گره‌هایی که غیر عمد بر زندگی‌شان افتاده روزی باز شود اما گاه هر چه تلاش می‌کنی به درهای بسته می‌خوردی.

مگر می‌شود پول دیه را در شرایطی داد که تنها دارایی همان ماشینی است که نهایت ۱۵-۱۰ میلیون ارزش دارد؟ مگر می‌شود بدهکاری را در شرایطی جبران کرد که حتی برای تأمین نیازهای اولیه کودکانت با مشکل روبه‌رو هستی؟

نباید تصور کرد این لحظات را فقط آن‌هم وطن دربند زندان تجربه کرده است و ما مصون از خطاهایی هستیم که آینده‌اش گذران روزگار در پشت میله‌های زندان است. کافی است کمی برای بیمه کردن ماشین تعلل کنیم و یا برای رفع یک مشکل مالی به‌اجبار وامی بگیریم و نتوانیم آن را پرداخت کنیم.

چشم انتظار دیدن فرزند، دور از میله‌های زندان

به همین راحتی تا روزی که نتوانیم رضایت شاکی را گرفته و یا بدهی‌مان را پرداخت کنیم باید در حسرت دیدن همسر، فرزند و پدر و مادری باشیم که تنها در ساعت‌های ملاقات اشک‌هایشان را می‌بینیم.

در روزهایی که بسیاری از ما ایرانیان با گره‌های اقتصادی زیادی روبه‌رو هستیم شاید برای بسیاری فقط تمایل قلبی کمک به یک هم‌وطن گرفتار در توانمان باشد اما اگر هر کس در حد وسع خود قدمی بردارد همان شعر قدیمی تحقق می‌یابد «قطره‌قطره جمع گردد وانگهی دریا شود».

شاید نتوانیم همه دیه یک هم‌وطن در حبس را پرداخت کنیم، شاید در توانمان پرداخت همه بدهی یک هم استانی گرفتار نباشد اما اگر همه بر اساس باورهای ملی و دینی‌مان ذره‌ای موضوع کمک به آزادی زندانیان غیر عمد قدمی برداریم اتفاقات بزرگی رخ خواهد داد.

همین قدم‌های کوچک ما لبخند را بر لب همسر یک زندانی دربند، شادی  و جست و خیر کودکانه را به فرزندان او و دعای خیر را بر لب پدر و مادرش می‌نشاند. دعایی که یک‌عمر برکت به زندگی ما می‌دهد.

شبی که نیت های خیرخواهانه آزادی می‌بخشد

چه زیباست که با تأسی به آیه قرآن که می‌فرماید« فاستبقوا الخیرات» شب ۱۵ ماه رمضان در بیرجند،  ۲۷ ماه مبارک در فردوس و ۱۹ خردادماه در طبس در جشن گلریزان حاضر شده و به اندازه توانمان چون مولایمان علی علیه‌السلام در مسیر گره گشایی قدم برداریم.

 و چه زیبا شبی جشن گلریزان در بیرجند برپا می شود، شبی که با نام و یاد بزرگ انسانی زینت یافته است که کرامت و بخشش درس مکتب اوست و همه این امام را به کریم اهل بیت علیه‌السلام می‌شناسند.

مگر نه این است  همیشه پای منبرها از بخشش اهالی خانه ای باصفا گفته ایم که افطار خود را به مسکین و فقیر و اسیر بخشیدند، مگر از یتیم نوازی مولایی نگفتیم که تمام دنیا را با لبخند یک کودک نیازمند عوض نمی کرد.

آیا وقت آن نیست همه این درس هایی را که سال ها آموخته ایم امروز به کار ببندیم و مهربانی از کریم اهل بیت امام حسن مجتبی و امیرالمومنین و مادر آن خانه پر از کرامت حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها وام بگیریم و گامی برای گره گشایی برداریم.

 سال گذشته به همت دستان پرتوان مردم خراسان جنوبی و با تأسی از بزرگان دین ۱۰۹ زندانی غیر عمد از زندان آزاد شدند، پس به همان روال امسال  نیز مهربانی را تجربه می کنیم و نهایت تلاشمان را برای آزادی ۱۳۹ هم وطنی که با یک اتفاق غیر عمد پایشان به زندان باز شد، خواهیم داشت. اتفاقی که طعم شیرین آزادی را به هم وطن و لذت کرامت و بخشش را به ما ارزانی می‌کند.

انتهای پیام /